Θα μπορούσε να μείνει ως η ξεχωριστή ηθοποιός που έπαιζε το ρόλο της υπηρέτριας η του ατίθασου πλουσιοκόριτσου. Έμεινε η αντισυμβατική. Όχι μόνο από την αυτοκτονία της. Αλλά από την ανατρεπτική ποιητική γραφή της.
«Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσο βεστιάριο…
Εντάξει. Δεν κλαίμε μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας…».
Το λογοτεχνικό περιοδικό «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ», (τεύχος 145, Ιούλιος- Αύγουστος), αφιερώνει 117 σελίδες στην Κατερίνα Γώγου. Την ποιήτρια των Εξαρχείων.
«Την Τετάρτη το απόγευμα , 6 Οκτωβρίου 1993, - γράφει στο αφιέρωμα Γιώργος Χρονάς- μία είδηση στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις έδινε μία άλλη διάσταση στις κόρνες, στις αφίσες και στα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων- οι εκλογές θα γινόντουσαν σε 4 μέρες. «Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, 53 ετών, βρέθηκε νεκρή την Κυριακή, αλλά μόλις χθες διαπιστώθηκε η ταυτότητά της», έλεγαν οι εκφωνητές λίγο πριν μεταδώσουν το δελτίο καιρού της επομένης».
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήγε στη σχολή θεάτρου του Τάκη Μουζενίδη. Χορό έκανε στις Πράτσικα, Ζουρούδη, Βαρώνη. Έπαιζε με τους θιάσους Ηλιόπουλο, Βίλμας, Κύρου, Ρένας Βλαχοπούλου, Γιώργου Κωνσταντίνου και άλλους. Έπαιξε σε πολλές ταινίες: «Νόμος 4000», «Βαρύ πεπόνι», «Παραγγελιά», «Όστρια», Το τελευταίο έργο που έπαιξε στο θέατρο ήταν η «Φιλουμένα Μαρτουράνο», το 1979, με την Έλλη Λαμπέτη.
Έγραψε τα βιβλία «Τρία κλικ αριστερά», «Ιδιώνυμο», «Ξύλινο παλτό», «Νόστος», «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» και το ανέκδοτο κείμενο «Ρόδον».
Η Όλγα Βασιλοπούλου σημειώνει : «Ψυχή ευαίσθητη, τραγική, η Κατερίνα Γώγου βλέπει τη ζωή, τον θάνατο, την ύπαρξη της με έντονη την αίσθηση του πόνου, της αλήθειας και της απελπισμένης προσπάθειας να πιαστεί από κάπου. Ψάχνε τη λύτρωση από τον ίδιο της τον εαυτό, νοιώθει ανήμπορη να ζήσει, να χαρεί, να βρει την ευτυχία στα γήινα και τα φθαρτά. Γνωρίζει, με τη λεπτότητα και το άλγος της καλλιτεχνικής της φύσης, πόσο σκληρή είναι η ζωή…
«Η ανήσυχη φύση της έψαχνε την λύτρωση στα ναρκωτικά, τα χάπια και το αλκοόλ. Το ύφος της ωμό, μα τρυφερό. Ήταν μια κραυγή απόγνωσης, υπαρξιακής και κοινωνικής. Η ποίηση για την Κατερίνα ήταν το σωσίβιο που τη βοήθησε να κρατηθεί στην ταραγμένη θάλασσα της ζωής. Έφτασε στα όρια της τρέλας».
Στο αφιέρωμα γράφουν :
Γιώργος Χρονάς: Με το μικρό όνομα Κατερίνα.
Νίκος Λέκκας: Σε θυμόμαστε Κατερίνα.
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος: Ένα ευαίσθητο αγρίμι.
Ανδρέας Ταρνανάς: Το βράδυ στην ταράτσα.
Αγάπη – Βιργινία Σπυράτου: Η ποιητική γραφή της Κατερίνας Γώγου.
Ανδρέας Ταρνανάς: Τα μαύρα πουλιά της Κατερίνας Γώγου.
Όλγα Βασιλοπούλου : Κόκκινο της αγάπης.
Γιώργος Κορδέλας: Η χρονιά των σεισμών και των γεγονότων.
Πηλέας Μασνός : Από τη γενιά της ήττας στη γενιά της αμφιβολίας.
Ήρα Ντουμανοπούλου: Η ποιητική της ανακύκλωσης.
Έφη Μουγκαράκη: Η θεατρική ποίηση της Κατερίνας Γώγου.
Νάντια Γαβαλά: Αργά- αργά.
Αγγελική Χριστοδούλου: Από το μαζικό στο λαϊκό κινηματογράφο.
Ανρδέας Ταρνανάς: Τα Εξάρχεια της μεταπολίτευσης-Τα παιδιά που δεν αποδημούν.
Θοδωρής Βλαχάκης: Magic de Spell.
Κατερίνα Ιατροπούλου: Δύο μικρές Κατερίνες.
Φώτης Θαλασσινός: Το βιβλίο των πεθαμένων μου.
Στυλιανός Λέρας: Λίγα λόγια για την Κατερίνα- Πάλι βρέχει…
Θωμάς Κοροβίνης: Τέσσερα τραγούδια για την Κατερίνα Γώγου.
Γιώργος Κορδελάς: Τατουάζ.
Κώστας Κίσσας: Η ευχή.
Σταύρος Σταυρόπουλος: Τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το άτιμο το δικό μας.
Αντώνης Μποσκοϊτης: Στον απάνω κόσμο του Ά Νεκροταφείου Αθηνών.
Γιώργος Μπαλούρδος: Κατερίνα Γώγου.
Γιώργος Χρονάς: Μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία.
«Αποκλεισμένη από τους λογοτεχνικούς κανόνες, τις ανθολογήσεις ποιητών της γενιάς της, τις επίσημες παρουσίες σε εκδηλώσεις τέχνης, τις σικέ συνεντεύξεις σε Κυριακάτικα φύλλα, τις ερμαφρόδιτες λέξεις, τις ερμαφρόδιτες λύσεις, τις ερμαφρόδιτες στάσεις, η Κατερίνα έζησε τα 53 χρόνια που της έμελλε να ζήσει, σαν πουλάκι. Πληγωμένο, με μπανταρισμένα φτερά, αλλά τιτιβίζοντας. Με απίστευτο τσαμπουκά, με απίστευτο θράσος, με απίστευτα όνειρα. Και όταν δεν άντεχε άλλο να βλέπει να ξεπουλάν τη φάρα της, άναψε ένα τσιγάρο….και την έκανε», γράφει ο Σταύρος Σταυρόπουλος.
Στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας θα τριγυρνά πάντα η Κατερίνα Γώγου. Και, πότε λυγμικά , πότε ουρλιάζοντας θα μας προκαλεί…
«Η ελευθερία μου είναι στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου